Najmniejsza planeta Układu Słonecznego

Merkury jest najmniejszą planetą Układu Słonecznego nie tylko pod względem masy, ale również pod względem średnicy, która w jego przypadku ma 4879 km, podczas gdy np. średnica równikowa kuli ziemskiej to 12 756 km.

Porównania do Ziemi nie są zresztą w tym przypadku bezzasadne – Merkury (wraz z Marsem i Wenus) zaliczany jest bowiem do planet typu ziemskiego (też skalistych), które – tak jak nasz glob – charakteryzują się niewielkimi rozmiarami, dużą gęstością, metalicznym jądrem i stałą powierzchnią. Ciałem tego typu jest także jedyny naturalny satelita Ziemi, czyli Księżyc, do którego Merkury jest podobny pod względem ukształtowania terenu (zwłaszcza licznych kraterów uderzeniowych, niskich grzbietów – dorsum, równin przypominających morza księżycowe) oraz śladowej atmosfery.

Wiedzę o tym, jak wygląda powierzchnia Merkurego, zawdzięczamy trzem misjom bezzałogowych sond kosmicznych. Dwie z nich – Mariner 10 (1973-1975) oraz MESSENGER (2004-2015) – wystrzeliła amerykańska agencja NASA. Natomiast obecna misja sondy BepiColombo, która ma potrwać od 2018 do 2027/28 roku, została zorganizowana przez Europejską Agencję Kosmiczną (ESA) i Japońską Agenckę Eksploracji Aerokosmicznej (JAXA).

Co ciekawe, analizując materiały przysłane przez dwie pierwsze sondy, naukowcy nie tylko dowiedzieli się, jak wygląda Merkury, ale również zaobserwowali, że wciąż się kurczy – według przeprowadzonych przez nich obliczeń od chwili powstania planety do dziś, czyli na przestrzeni 4,6 miliardów lat, jej średnica uległa zmniejszeniu o 14 kilometrów.

Warto też wspomnieć, że Merkury jest uznawany za najszybszą planetę w Układzie Słonecznym – prędkość z jaką porusza się po orbicie wynosi blisko 50 km/s. Ponadto jest planetą, na której występuje największą amplituda temperatur – temperatura powierzchni Merkurego waha się od ok. -180 do ok. + 430 stopni Celsjusza.