Kiedy powstał różaniec?
0 | 1188 |
W katolicyzmie różaniec jest nazwą modlitwy maryjnej i jednocześnie określeniem koronki, która służy do jej odmawiania.
Koronka, na której odmawia się różaniec, składa się krzyżyka (bądź medalika) oraz z 59 małych i dużych paciorków. Wierni używają ich do odliczania powtórzeń kolejnych części modlitwy. Modlitwa różańcowa składa się bowiem z czterech części: radosnej, bolesnej, światła oraz chwalebnej, a każda z nich z pięciu tajemnic. Tajemnice te dotyczą poszczególnych wydarzeń z życia Maryi oraz Jezusa.
Uwaga: modląc się na różańcu, należy wybrać przynajmniej jedną grupę tajemnic (czyli jedną część) i odmówić ją w całości. Nie powinno się natomiast mieszać ze sobą tajemnic pochodzących z różnych części, czyli np. odmawiać razem 2 tajemnic chwalebnych i 3 tajemnic bolesnych.
Za najstarszy chrześcijański różaniec (koronkę) uznaje się sznurek z kulkami odnaleziony w grobie św. Gertrudy z Nivelles, żyjącej w VII w. Niemniej jednak znane dzisiaj różańce z paciorkami ułożonymi w dziesiątki pojawiły się o wiele później – około XVI w.
Zwyczaj wielokrotnego powtarzania Pozdrowienia Anielskiego („Zdrowaś Maryjo”), czyli formuły modlitewnej na której opiera się różaniec, rozpowszechnił św. Dominik Guzman (1170-1221), założyciel zakonu dominikanów, i stąd jest on nazywany ojcem tej praktyki modlitewnej w Kościele katolickim. Nieoceniony wkład w jej rozwój i rozpropagowanie miał jednak również inny dominikanin – Alan de Rupe (też: Alan z La Roche), któremu w 1464 r. objawiła się Maryja i przekazała 15 obietnic dla osób, które będą odmawiać różaniec. Alan wyznaczył wówczas liczbę powtórzeń 150 „Zdrowaś Maryjo” na wzór 150 psalmów, ustalił ich podział na dziesiątki przeplatane modlitwą „Ojcze nasz”, wprowadził nazwę „psałterz Najświętszej Maryi Panny”, a także założył pierwsze bractwo różańcowe.
Nieco później, bo w XVI w., ustalono ostatecznie 15 tajemnic zbawienia do rozważania podczas modlitwy i podzielono je na trzy równe części, tj. na tajemnice radosne, bolesne oraz chwalebne. Taką strukturę Różańca Najświętszej Maryi Panny oficjalnie zatwierdził papież Pius V w 1569 r. Natomiast czwarta część – tajemnice światła – została dodana dopiero w 2002 r. papieża Jana Pawła II.
Na przestrzeni wieków do odmawiania różańca zachęcało wiernych wielu papieży (m.in. Klemens VIII, Leon XIII), świętych (np. św. Karol Boromeusz, św. Jan de la Salle, św. Jan Bosko), a także Maryja w czasie swych objawień m.in. w Lourdes (w 1858 r.), w La Salette (w 1846 r.) oraz w Fatimie (w 1917 r.)
Warto podkreślić, że modlitwa różańcowa rozumiana jako modlitwa na sznurze modlitewnym nie jest praktyką charakterystyczną wyłącznie dla katolicyzmu, ale stosuje się ją również w prawosławiu (w którym odpowiednikiem różańca jest Modlitwa Jezusowa odmawiana na tzw. czotce) oraz w innych religiach (m.in. w islamie, w buddyzmie i w hinduizmie). Co więcej, jest techniką znacznie starszą niż samo chrześcijaństwo – podczas wykopalisk prowadzonych w ruinach starożytnego miasta Ninwa (tereny Mezopotamii) odnaleziono posążek kobiety, która trzyma w ręku przedmiot przypominający różaniec, a pochodzenie figurki datowane jest na IX-VIII w. p.n.e.
Opinie - Kiedy powstał różaniec?